Les Violons de Bruxelles (Digital)

16.01.2013 – Les Violons de Bruxelles

‘Tcha Limberger is one of those rare virtuoso musicians who also happens to be a multi-instrumentalist, playing among others, the guitar and violin, with unbridled genius. He is also a fabulous composer and an ethnomusicologist who recently walked in the footsteps of Bela Bartok among the legendary folk musicians of Hungary, reviving and adding to the literature of Magyar Nota music and laments, czardas and szaporas from the Transylvanian region of Kalotazeg in Hungary ; and he is and did all of these things while being blind.

Mr. Limberger cut his proverbial musical teeth while still a young child in the legendary Waso ensemble of Belgium, which also featured the great rhythm guitarist, Vivi Limberger (his father) and the phenomenal Manouche guitarist Fapy Lafertin, considered the only legitimate heir to Django Reinhardt. More recently, Mr. Limberger has been associated in two mighty guitar duet recordings with another extraordinary guitarist from the Netherlands, Herman Schamp. On Les Violons de Bruxelles Mr. Limberger is heard in all his glory on violin, leading a quintet that plays mostly his own music and that of Mr. Reinhardt’s.
This is Manouche music at its finest, interpreted by some of the finest musicians from his native Belgium and throughout Mr. Limberger is at the top of his game. As a violinist just as he is on guitar Tcha Limberger is unconventional, being self-taught and somewhat of an experimentalist. Yet his superb grasp of technique and expression shows him to be the equal of some of the greatest conservatory violinists. In fact Mr. Limberger’s mastery of the instrument is so great that he might easily be said to rival the playing of Stephane Grappelli, who was for all intents and purposes the alter ego of Django Reinhardt. This is not only because Mr. Limberger is a virtuoso violinist of the highest order, but because he also wields his bow like a fabled paint brush, dipping it into a palette of a myriad colours both real and imaginary, core to the violin and blended with those associated with every instrument in the family. He can daub a melody with colour that varies in consistency and density so that he captures the deepest and innermost secrets of the soul. In his spirit lurks a celestial being that glides rather than walks on earth. Thus when he solos, Mr. Limberger can turn melodies on their heads as he plays them inside out and with dash and verve. His lines loop and strut in wide arcs and leap from plane to plane like winged things that take off from the delicate brushing of the hair of his bow on the strings of his burnished instrument.
On Les Violons de Bruxelles Mr. Limberger and Renaud Crols, the other fines violinist on this date create an astounding tapestry of music woven with the most extraordinary design and dyed in vivid colours. Both violinists combine with the altoist, Alexandre Tripodi and the guitarist Renaud Dardenne to make magic on the classic standard “I’m Confessin’”. Here Mr. Limberger is a true revelation on vocals too. Violins and guitar and contrabass continue to recreate a gorgeous musical topography as they traverse continents, with a beautiful Brazilian choro, “Amoroso”; while earlier on the record, the musicians navigate through a Latin version of Mr. Limberger’s own “Tcharangito” that turns the ensemble into an authentic charanga ensemble. Mr. Limberger has also brought the great Hungarian Kalotszegi musician and bassist to this date. Vilmos Csikos plays contrabass on “La Primera,” “Valse Moustache” and “Saraca Inimamea” playing con arco, as is traditional in folk music of the Kalotaszeg region of Transylvania. On all these charts, Mr. Csikos bows throughout adding great depth and gravitas to the colours of the violins and counterpoint to the staccato playing the guitar. These contrapuntal variations are also brilliantly displayed in the improvised cadenza of on “Swing 39” a spectacularly interwoven section bristling with freedom and invention.
With this and his most recent guitar duet with Herman Schamp, Tcha Limberger should be decidedly better-known today. However, it is one of those travesties of the art of music that while the appreciation of great music from world apart is more appreciated today the industry still controls how well it will be known through aspects as banal as music marketing and distribution.’
RAUL DA GAMA

16.01.2013 – Les Violons de Bruxelles

A qui revient l’initiative de cette instrumentation inverse du HCF ? Le fruit de quelques jam sessions ? Sans doute ! L’audace (trois violons) est assortie d’arrangements sérieux qui privilégient un son en harmonie sans masquer les riches individualités. Parfaitement soutenus par le tempo sûr, inébranlable de Sam Gerstmans (« Swing 12012 »), les deux violons et l’alto jouent en unissons ou en combinaisons : solos, duos, contrechants, backings, riffs, pizzicatos (« Amoroso »). On pourrait épingler « Place de Brouckère » comme la mosaïque de ces qualités. Il y a bien évidemment des compositions de Django, mais on remarquera plus particulièrement les créations de Tcha Limberger empreintes d’une passion qui, au-delà de ses gênes romanouche, va de la valse viennoise (« Valse Moustache ») aux tangos argentin (« Tcharangito », « La Primera »). Avec « I’m Confessin’ » il dévoile un chant aïgu, bluesy, inventif en scats trompettinés. Complémentaire en rythmique, le guitariste Renaud Dardenne nous distille des solos de très grande qualité (« Place de Brouckère »). Les conversations à quatre (violons, alto, basse) sont réjouissantes, notamment sur « Swing 39 ». Chaque musicien bénéficie du leadership à tour de rôle, mais il serait réducteur d’isoler la fougue de Renaud Crols, la suavité d’Alexandre Tripodi ou le feu de Tcha Limberger ; tous les musiciens sont au service d’un son de groupe. Cette musique sous influences va bien au-delà des seuls canons du swing.’
JEAN-MARIE HACQUIER

16.11.2012 – Les Violons de Bruxelles

Voici un nouveau groupe de jazz manouche formé par deux jeunes talents du gipsy swing bruxellois, les violonistes Renaud Crols et Tcha Limberger.

‘Ils se sont entourés d’un troisième violon, d’une contrebasse et d’une guitare pour créer un groupe tout à fait hors du commun, niant la formule instrumentale du légendaire Quintette du Hot Club de France de Django Reinhardt (violon, guitare solo, une ou deux guitares rythmiques et contrebasse). Rêverie (de Reinhardt) nous plonge dans un film muet de l’entre-deux-guerres alors que sur Lisa, le tempo monte d’un cran. Tcharanguito est la première des cinq compositions de Tcha Limberger, un beau métissage de jazz manouche, de musique classique et de charango typiquement andin. I’m confessing est une autre surprise, proche des classiques du swing américain, magnifiquement interprété au chant par Limberger, et l’on termine en force avec le souriant Swing12012. Un album riche en styles mais qui manque un peu de swing à cause de l’absence de guitare rythmique, même si ce manque est joliment compensé par la liberté donnée aux solistes et par les polyphonies entre violons, qui soutiennent aussi la rythmique à travers le pizzicato. Un pari osé, et réussi!’
BENJAMIN TOLLET

09.11.2012 – Les Violons de Bruxelles

‘Na een periode van relatieve luwte (die indruk hadden we toch) draait het bij Home Records weer op volle toeren: ‘Made In Belgium’ van ARANIS en ‘Chansons pour la fin d’un jour’ van Wouter Vandenabeele, Emre Gültekin, Erkan Tekin en Joris Vanvinckenroye, twee ronduit briljante platen, maar ook ‘Festança’ van PASSARIM met Caito Marcondes, ‘Klezming Pool’ van KLEZMIC ZIRKUS vormen de nieuwe lichting van het Luikse label, al zijn er nog recente releases, die bijna allemaal in een moeilijk te definiëren cross-over gesteld zijn, en dus per definitie creatief en avontuurlijk. Al is het eindresultaat soms onvoorspelbaar en zelden ook minder geslaagd, gedurfd is het wel.
LES VIOLONS DE BRUXELLES buigt zich over Django Reinhardt, niet verwonderlijk als men weet dat het nog maar eens een project is waar Tcha Limberger zijn schouders heeft onder gezet. Bij Tcha kan je denken aan vele instrumenten maar toch is het aan de viool dat men denkt, want Django’s rechterhand was vanzelfsprekend de briljante Stéphane Grappelli. Maar de groepsnaam verraadt dat men hier afstapt van het klassieke concept van de HOT CLUB DE FRANCE, het prototype van het swing jazz of swing manouche orkest. Dat werd gestuurd door de sologitaar en één of twee ritmegitaren, plus een viool en een contrabas. Les Violons de Bruxelles draaien de rollen om: twee violen, een altviool en één gitaar, plus de contrabas (die laatste in handen van Sam Gerstmans en op drie nummers van gastmuzikant Vilmos Csikos)
Gitarist Renaud Dardenne staat er uiteraard niet alleen voor, want er zijn die duivelse violen van Tcha en van dat andere supertalent, Renaud Crols, man die we voor het eerst aan het werk zagen, op nog heel jonge leeftijd, op één van de… boogie woogie piano festivals van de in Brussel verblijvende Renaud Patigny, die toen niet zonder fierheid zijn ‘ontdekking’ voorstelde. De letterlijk en figuurlijk fijnbesnaarde Alexandre Tripodi bespeelt de alto. Als compensatie van de bekende ‘gitaarmuur’ van de zigeunerjazz kan dit tellen. Bovendien geeft deze opstelling nieuwe mogelijkheden. Tegenwoordig zijn er weer vrij veel uitvoeringen van het werk van Django, ongetwijfeld het gevolg van de mythische status van de gitarist. Men kan zich afvragen of die de tand des tijds zullen doorstaan.
Hier hoeft men daar niet voor te vrezen. Op ‘Les Violons de Bruxelles’ staan respectvolle en bekwame bewerkingen van evergreens als ‘Rêverie’, ‘Place de Brouckère’, ‘Swing 39′, en verder de fraaie ‘Are You In The Mood’, ‘Lisa’ en ‘Porto Cabelo’, in een razend knap arrangement met een ronduit schitterende gitaarsolo, wat ons betreft een hoogtepunt op de plaat. Maar ‘Tcharangito’ van Tcha gaat de Latijnse toer op, zoals de titel (‘kleine charango’, naar het Zuid-Amerikaanse snaarinstrument met vijf dubbele snaren) Tcha schittert in ‘I’m Confessin” als zanger. Het was ons al eerder opgevallen dat dit zijn zoveelste onvermoede talent was, bij een optreden voor ‘The Food Sessions’ van intercultureel centrum De Centrale in Gent, toen samen met oedspeler.’
ANTOINE LEGAT

01.10.2012 – Les Violons de Bruxelles

‘Zelfs als je als muziekliefhebber wat Django Reinhardt-moe bent geworden na het herdenkingsjaar en de vloedgolf aan Djangologische albums die er verschenen is, loont het de moeite even stil te staan bij dit gezelschap, Les Violons de Bruxelles, want zij hebben een totaal andere aanpak dan de meeste bandjes die braaf Django proberen te imiteren en die vervolgens meestal alleen met een slap aftreksel van de meester komen. Meesterviolist Tcha Limberger en zijn gezelschap zijn een geheel andere categorie.

Twee violen, een altviool en een contrabas, aangevuld met een slaggitaar, dat is de bezetting die je hier hoort, en dat zou je een Djangologisch strijkkwartet kunnen noemen, want die slaggitarist laat het totaalgeluid toch naar Reinhardt’s Hot Club verwijzen. En een uitermate swingend strijkkwartet, laten we dat vooral niet vergeten. Tel daarbij de gepassioneerde, gloedvolle solo’s van Limberger op die regelmatig voor kippenvelmomenten en de nodige melancholie zorgen, en je weet dat we hier iets heel bijzonders in handen hebben. Naast Limberger moeten we de andere violisten hier ook niet onderschatten – Renaud Crols is een voortreffelijk jazzviolist, net als Alexandre Tripodi. Echt goede slaggitaristen zijn behoorlijk zeldzaam, maar hier speelt er een – Renaud Dardenne, en contrabassist Sam Gerstmans maakt het gezelschap perfect compleet.

De arrangementen van de nummers (veel composities van Django, een aantal van Limberger en nog wat verrassingen) zijn bloedstollend mooi en volstrekt uniek. Je hoort er, naast Django’s gypsy jazz, ook de Balkan en Zuid Amerika in doorklinken, en Brussel natuurlijk. Een magnifiek album!’
HOLLY MOORS